บัณฑิต

ไม่ว่าผมจะผ่านสถาบันอะไรไม่ว่าที่ไหนทุกที่ เมื่อรับปริญญาที่ไร ทำให้ผมได้คิดถึงมุมอีกมุมหนึ่งของ คำว่าบัณฑิต ผมเกิดปี 2519 ซึ่งนับดูอายุแล้วก็กำลังจะเข้า 30 ปี นั่นคือวัยผู้ใหญ่วัยที่จะต้องสร้างเนื้อสร้างตัว คนที่เกินในช่วงนี้ส่วนใหญ่ ไม่ต้องดิ้นรนมากพ่อแม่ส่วนใหญ่เริ่มพอมีพอมีใช้และตามใจลูก ยังจำได้เลยภาพในอดีตตอนเป็นเด็ก ว่าอะไรๆเราก็สบายไปหมด ได้เจออะไรที่พัฒนาไปหลายอย่าง สิ่งที่อยู่ในความคิดจากวัยเด็กถึงวัยผู้ใหญ่ มีอะไรที่ แตกต่างกันมาก ผมไม่เคยคิดกับคำว่าเป็นผู้ใหญ่ ที่ต้องพึ่งตัวเอง
เพราะทุกสิ่งถูกหาให้ทุกอย่าง

แต่ถึงวันนี้ ผมอยู่ในโลกของความเป็นจริง ที่ผมเป็นผู้ใหญ่ ที่ต้องหาเลี้ยงตัวเอง ที่ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง คนที่อายุเท่าผมที่ผมรู้จักหลายๆคนบางคนเรียนจบปริญญาตรี จบโท บางคนไม่จบ บางคนรับราชการ บาง คนทำธุรกิจส่วนตัว บางคนทำบริษัท แต่ บางคนยังแบมือขอเงินที่บ้านอยู่บางคนไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่งอยู่ไปวันๆ บางคนมีเมียมีลูกให้พ่อแม่เลี้ยง เพราะกับความสบายจนเคยตัว บางคนยังหลงกับอดีต ซึ่งโลกของความจริงเราไม่ใช่ เพราะถึงยังไงพ่อแม่ก็ต้องจากเราไปอยู่ดี ไม่มีใครหาเลี้ยงเราจนตาย

เมื่อผมเห็นบัณฑิตในวันนี้ ทำให้ผมมองเห็นอะไรอีกหลายๆสิ่งที่จะตามมากับบัณฑิตเหล่านั้น บางคนดีใจสุดขีด บางคนร้องให้ พ่อแม่บางคนดีใจจนร้องให้ ญาติๆพากันมาเกือบทั้งตระกูล เหมารถกันมา เพื่อมายินดีกับ ลูกหลานเขาแค่คนเดียว พ่อแม่บางคนไปกู้หนี้ยืมสินล้มวัวล้มควาย จัดเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านเพื่อยินดีกับบัณฑิต

แต่สำหรับผมแล้วสิ่งเหล่านั้นผมมองเป็นแค่ภาพลวงตา โลกแห่งความจริงมันยิ่งใหญ่นัก การรับปริญญาไม่ใช่จุดสิ้นสุด เมื่อผมเรียนจบผมไม่ดีใจเลยแต่กลับเฉยๆ เพราะผมคิดว่ามันยังไม่จบ การเรียนการศึกษาไม่มีจุดสิ้นสุดเพราะชีวิตเรายังไม่จบ เพราะเรายังต้องแย่งกันหางานสมัครงานจะมีคนอีกเป็นร้อยๆพันๆแย่งกันสมัครงาน ในตำแหน่งเดียว บางคนก็เจอบริษัทหลอกลวง หลอกเอาเงินไป บางคนโชคดีก็ได้งานไป และเมื่อบางคนถูกคัดจากคนเป็นพันๆได้แล้วบางคนก็ดีใจสุดขีดอีก บางคนก็จัดเลี้ยง ทำแบบเมื่อตอนรับปริญญานั้นล่ะ

บัณฑิตที่แท้จริงต้องศึกษาและเรียนรู้ตลอดเวลา ยอมรับสิ่งใหม่ที่จะเกิดขึ้นและพัฒนาตัวเองเสมอขยันและซื่อสัตย์ พัฒนาสิ่งใหม่ๆที่ไม่ใช่เพียงแค่ในตำราเรียน เมื่อบัณฑิตอยู่ในโลกของความจริงบัณฑิตจะรู้เองว่า สถาบัน เกรด เกียรตินิยม ไม่มีความสำคัญเลย

มันอาจจะใช้ได้ตอนเราเริ่มหางานทำครั้งแรกได้เท่านั้น แต่เมื่อได้ทำงานจริงๆ สิ่งที่สำคัญคือ ทำอะไรได้บ้าง มีผลงานอะไรบ้าง พัฒนาตัวเองเสมอยอมรับสิ่งใหม่ๆหรือไม่ และความจริงใจซื่อสัตย์ และอย่ากลัวที่จะไปหาสิ่งใหม่ๆที่ดีกว่า และดีกว่ายิ่งขึ้น

ถ้าบัณฑิตมีสิ่งเหล่านี้ บัณฑิตคือบัณฑิตในชีวิตจริง และไม่ต้องกลัวว่าจะตกงาน ไม่ต้องกลัวว่าจะดักดาน ไม่ต้องกลัวว่าจะไปแย่งงานกับคนอื่นเป็นหมื่นแสน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนใครก็อยากให้อยู่ด้วยไม่อยากให้ไปไหน และเมื่อทำอะไรสำเร็จอย่าดีใจเกินเหตุ ขอให้จงคิดเสมอว่า ชีวิตเรายังไม่จบ ไม่มีอะไรสิ้นสุด ขอให้บัณฑิตทุกคนโชคดีในชีวิตที่พึ่งเริ่มต้น

Editor Note: ปริญญา ...รางวัลแด่ผู้มีความเพียร  12 มกราคม 2548

โดย : Gfox
อีเมล์ : Gfox@nonemail.com
วันที่ : 2005-01-14 14:17:12

ฝากติดตามผลงานด้านล่างด้วยครับ